Leszek Kozak przybliża postać księdza Piotra Stokrockiego, przypomnijmy, że ks. Proboszcz Wojciech Szlachetka zaproponował Jego osobę na patrona ulicy noszącej wciąż hańbiącą nazwę 22 lipca. (Red.)
W związku ze zbliżającymi się obchodami 90-lecia parafii Abramów chcemy Państwu przypomnieć postać ks. Piotra Stokrockiego, który był pierwszym proboszczem nowo erygowanej parafii w Abramowie i wielkim społecznikiem zarazem.
Zanim wzniesiono świątynię przez wieki mieszkańcy Abramowa i okolic należeli do różnych parafii: Rudno, Kurów i Michów. Parafię Abramów erygowano 3.VIII.1925 r. Zgodę na powstanie parafii, które nastąpiło poprzez wydzielenie części obszaru z parafii Rudno, wydał bp Fulman. Do podjęcia pierwszych kroków w organizowaniu parafii w Abramowie został upoważniony ks. Rzędowski. Przypuszczano, że w przyszłości zostanie on pierwszym proboszczem nowo powstałej parafii w Abramowie, sam ks. Rzędowski również był tego zdania. Stało się jednak inaczej. Ks. Rzędowski został przeniesiony na stanowisko wikarego w Wąwolnicy.
Pierwszym proboszczem mianowano ks. Piotra Stokrockiego (ur. 22 października 1892 r.), którego wojna światowa przerzuciła z Rosji na bruk lubelski.
Stokrocki po przerwaniu nauki w akademii w Petersburgu przez zaburzenia bolszewickie, w początku 1918 r. ukończył studia teologiczne w Lublinie. Nie mógł wrócić do swojej diecezji z powodu panującego bolszewizmu w Rosji, dlatego też pozostał w diecezji lubelskiej, w której przez trzy lata (1922-1925) był wikariuszem w parafii Chodel. Z Chodla został przeniesiony do Abramowa, gdzie zgodnie z dekretem wydanym przez ks. biskupa Mariana L. Fulmana został upoważniony do zorganizowania parafii w Abramowie.
Ksiądz Stokrocki przybył do Abramowa 14.VIII.1925 r. Proboszcz zamieszkał u gospodarza Józefa Rodaka, który bezinteresownie odstąpił swoje mieszkanie proboszczowi, a sam zamieszkał u sąsiada.
Wysiłkiem mieszkańców jeszcze w tym samym roku został zbudowany drewniany kościół, który został konsekrowany 19 listopada przez ks. Franciszka Bramskiego, dziekana lubartowskiego. W następnym roku (1926) wzniesiono drewnianą dzwonnicę oraz zamówiono 3 dzwony. W roku 1931 zbudowano drewnianą plebanię.
Od początku ksiądz Stokrocki poza pracą na polu religijnym angażował się również w życie parafialne. Na terenie parafii w poszczególnych wsiach założone zostały „kółka różańcowe” dla kobiet oraz III zakon św. Franciszka (zwany potocznie tercjarzami), do którego mogli zapisywać się mężczyźni z całej parafii. Jego członkowie pracowali nad własnym wykształceniem (powstała biblioteka parafialna, która liczyła 120 książek). Prowadzili również dzieło miłosierdzia w parafii. Dbali o najbiedniejszych w wiosce. Do ich obowiązków należało odwiedzanie chorych i trzymanie pieczy, by dostąpili sakramentów świętych przed śmiercią.
Z inicjatywy księdza proboszcza Stokrockiego zostało założona Straż Ogniowa oraz Kółko Rolnicze w Abramowie. Ksiądz Stokrocki chcąc wyciągnąć miejscowych chłopów z zacofania i ciemnoty, w ramach pracy społecznej prenumerował dla nich pisma i gazety, które za pośrednictwem księdza trafiały pod chłopskie strzechy.
Proboszcz prowadził również akcje katolicko-społeczne. Początkowo nie było to łatwe, gdyż parafianie nie chcieli dać się nakłonić do wstąpienia bądź założenia organizacji, a zwłaszcza złożenia podpisu na jakiejkolwiek liście. Dopiero po pewnym czasie udało się zawiązać Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej złożonej początkowo z członków chóru kościelnego. Patronatem młodzieży męskiej był organista Wincenty Koziej, a patronką młodzieży żeńskiej była pani organiścina Maria Koziejowa. Celem stowarzyszenia było wypełnianie wolnego czasu młodzieży, zwłaszcza w okresach zimowych, na pogadankach, śpiewie i organizowaniu przedstawień teatralnych. Stowarzyszenie Młodzieży Wiejskiej posiadało osobną bibliotekę, w której znajdowało się 100 książek. Ksiądz Stokrocki zwracał również uwagę na problemy parafian. Prowadził walkę z alkoholizmem na terenie parafii. Ostro sprzeciwiał się i protestował przeciw panującym zwyczajom spożywania alkoholu przy najdrobniejszych okazjach.
Ksiądz Stokrocki był nie tylko dobrym organizatorem życia religijnego, ale również dobrym gospodarzem. Doglądał posadzonego sadu. Gospodarował również na polu parafialnym znajdującym się we wsi Marcinów. Proboszcz hodował dwa konie, dwie krowy, kilka sztuk trzody chlewnej, różnego rodzaju drób oraz piękne pawie. Posiadał ładną bryczkę do wyjazdów oraz zwykły wóz gospodarski.
Ksiądz Stokrocki był kapłanem z powołania i zdolnym organizatorem. Dlatego w 1935 r. został przeniesiony zgodnie z decyzją biskupa z Abramowa do Końskowoli, gdyż parafia tamtejsza wymagała „uzdrowienia religijnego”, a następnie w 1947 r. do parafii w Garbowie, którą zarządzał do 1966 r. W 1949 r. Biskup Lubelski ks. Stefan Wyszyński powołał Dekanat Garbowski (dekanat w diecezji stanowi odpowiednik województwa), którego proboszcz Stokrocki został pierwszym dziekanem. Z tej pozycji ks. Stokrocki doglądał w obrębie Dekanatu Garbów również swoją dawną parafię Abramów, która na mocy władz kościelnych przeszła z Dekanatu Lubartowskiego do Garbowskiego. Ks. Stokrocki zmarł 17 września 1966 r. Spoczął na cmentarzu w Garbowie.
L. Kozak
