W Niedzielę Męki Pańskiej gościliśmy po raz drugi w naszej parafii księży z dalekiej Nigerii: ks. Donatusa, ks. Faustinusa, ks. Abrahama, ks. Patrica i ks. Lamberta. Księża uczestniczyli razem z nami w procesji od kaplicy cmentarnej do kościoła, która przypomina nam o wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy.
Następnie wraz z ks. Wojciechem i ks. Januszem koncelebrowali Msze Św.
Ksiądz Donatus wygłosił kazanie, które w całości przytaczamy:
Drodzy przyjaciele, zebraliśmy się, aby uczestniczyć w liturgii Niedzieli Palmowej, znanej również jako Niedziela Męki Pańskiej. My, księża z Nigerii, studiujący w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, jesteśmy wdzięczni księdzu Proboszczowi za zaproszenie nas do uczestnictwa w waszej wspólnocie. Dzisiejsza celebracja rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia, którego punktem kulminacyjnym jest Wielki Piątek prowadzący do Wielkiej Soboty i Zmartwychwstania. To jest właśnie ten dzień, gdy powinniśmy zebrać nasze postanowienia wielkopostne i prosić Boga, abyśmy stali się lepszymi chrześcijanami. Ważne jest, żeby każdy z nas zatrzymał się i spojrzał do swego wnętrza, aby zobaczyć, co naprawdę dzieje się w naszych sercach, gdy uczestniczymy w dzisiejszej ceremonii. Pamiętajmy, że ta część celebracji jest upamiętnieniem triumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Kiedy Jezus wsiadł na osiołka, jego uczniowie i pielgrzymi zaczęli wykrzykiwać słowa wzięte z psalmu sto osiemnastego – starożytne błogosławieństwo – które w tym kontekście nabrało charakteru mesjańskiego: Hosanna, Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie! Błogosławione nadchodzące królestwo Dawida, naszego Ojca! Hosanna na wysokościach!
O tym, że nie zdawali sobie sprawy, co mówią, obwołując Jezusa Mesjaszem i królem, gdy wjeżdżał do Jerozolimy, świadczy ich późniejszy okrzyk: „Ukrzyżuj Go! Ukrzyżuj!” My mamy być inni niż ten tłum.
Niedziela Męki Pańskiej ma wielki znaczenie dla nas, żyjących w świecie, który zadaje sobie odwieczne pytanie: Dlaczego Bóg postanowił zbawić świat przez cierpienie i śmierć Jezusa Chrystusa? To jest bowiem dzień, w którym musimy zadać sobie pytanie, kim jest dla mnie Jezus z Nazaretu? Kim jest dla nas Mesjasz, kim jest dla nas Bóg? Są to kluczowe pytania, których nie możemy uniknąć, nie tylko w tym właśnie tygodniu, ale przez całe nasze życie, ponieważ jesteśmy wezwani do tego, aby podążać za naszym Królem, który wybrał krzyż jako swój tron.
W Chrystusie Bóg chce być naszym obrońcą raczej niż oskarżycielem. Musimy się określić, czy staniemy za Jezusem czy przeciw Niemu, a co za tym idzie, czy za naszymi współbraćmi, czy przeciw nim.
Z powodu wielkości grzechu Adama i jego skutków w kolejnych pokoleniach ludzi tylko kara śmierci zaspokoiłaby prawdziwie sprawiedliwość. „Karą za grzech jest śmierć” – czytamy w liście do Rzymian (6,23). W Starym Testamencie śmierć baranka bez skazy i innych dozwolonych przez Boga zwierząt czasowo przesłaniały grzechy człowieka. Te ofiary były jednak tylko cieniami nadchodzącego odkupiciela Jezusa Chrystusa. On jest prawdziwym Barankiem Bożym, którego krew zmazała grzechy świata.
Jezus doskonale wypełnił Prawo będą Jednym Sprawiedliwym w miejsce wszystkich grzeszników – jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego.
Bracia i siostry w Chrystusie, niech ten Wielki Tydzień wzywa nas do wielkiego dziękczynienia Bogu, ponieważ w tym Wielkim Tygodniu Kościół przeżywa ponownie wielki dar Jezusa dla nas: Jezus daje nam Swoje życie: Swoje Ciało i Swoją Krew – Swoją Miłość.
W tym przeżywaniu jest również wezwanie dla każdego z nas, aby odpowiedzieć na tak wielki dar, robiąc dar z siebie samych, naszego czasu, naszych modlitw, naszego wejścia w głęboką komunię miłości z Chrystusem, który cierpiał i umarł za nas. To, co powinniśmy rozpostrzeć na drodze Jezusa, to nie płaszcze, czy gałązki palmowe, ale nas samych w postawie głębokiej wdzięczności i gotowości do naśladowania Go w służbie naszym bliźnim, w przynoszeniu ulgi ich cierpieniom, w przebaczaniu im tego, co wobec nas zawinili.
Życzymy wam owocnego przeżywania Wielkiego Tygodnia i radosnych Świąt Wielkanocnych!
